Εταιρείες & Διαμεσολαβητές:
Σχέση – Μυστήριο

26 Νοεμβρίου 2014

inShare

Τα δίκτυα πωλήσεων είναι η νούμερο ένα δύναμη των Ασφαλιστών σε όλους τους κλάδους, ακόμα και στην υπερ-προηγμένη αγορά των ΗΠΑ.

Αυτό κατέδειξε και έρευνα της Accenture στον κλάδο ζημιών στην Αμερική – ο κόσμος όταν ασφαλίζει την περιουσία ή την δουλειά του προτιμά να συμβουλεύεται έναν «ειδικό» και κάποιον που έχει την τεχνογνωσία να τον βοηθήσει να συγκρίνει και να επιλέξει ανάμεσα στις εταιρείες.

Ποιος όμως βοηθά τους «ειδικούς» να βοηθήσουν τον πελάτη;

Είναι χιλιάδες οι Διαμεσολαβητές που δραστηριοποιούνται στην ελληνική αγορά και είναι κοινό μυστικό ότι μεγάλο μέρος αυτών δραστηριοποιούνται αυτόνομα, βασισμένοι στον «προσωπικό» τους εξοπλισμό: την προσωπικότητα, τις ικανότητες, την όποια γνώση έχουν καταφέρει να συγκεντρώσουν και την όποια στήριξη έχουν από τη σχέση τους με τον διευθυντή τους.

Οι ασφαλιστικές θα είχαν τεράστια οφέλη αν επένδυαν λίγο περισσότερο στη σχέση τους με τα δίκτυά τους – θα κέρδιζαν σε αφοσίωση, σε παραγωγή, σε φήμη, σε λειτουργικότητα.

Αν ρωτήσει κανείς τους Διαμεσολαβητές θα διαπιστώσει ότι στην πλειοψηφία τους αισθάνονται «παραμελημένοι» από τις εταιρείες τους και αδικημένοι από τον τρόπο που τους αντιμετωπίζουν, μιλάμε για την καθημερινότητα της δουλειάς και την συναλλαγή μεταξύ τους.

Γιατί στις ανακοινώσεις ή στα συνέδρια & βραβεύσεις, τα κομπλιμέντα και οι έπαινοι περισσεύουν.

Στην καθημερινότητα όμως, η αντιμετώπιση είναι διαφορετική, τυπική και συχνά απαξιωτική.

Παρότι η αγορά στηρίζεται και υπάρχει χάρη στον Διαμεσολαβητή, η αντιμετώπισή του από τις εταιρείες, δεν είναι ανάλογη της προσφοράς ή του ρόλου του.

Αυτό είναι πραγματικά ένα μυστήριο προς επίλυση.

Γιατί είναι πολύ σημαντικό για εκείνον και θα έκανε θαύματα για την απόδοσή του, να αισθάνεται ότι η εταιρεία του τον σέβεται και στέκεται πλάι του στην καθημερινή του μάχη.

Ότι τον υποστηρίζει σε γνώση και πληροφόρηση για να μπορέσει να χειριστεί ιδιαίτερες περιπτώσεις ή δύσκολους πελάτες και ότι δεν τον «ξεπετάει» όποτε την χρειαστεί, με μια βιαστική ή τυπική απάντηση.

Ένας προϊστάμενος δεν φτάνει, όσο καλός και αν είναι.

Και όποτε ο Διαμεσολαβητής επικοινωνεί με τα κεντρικά, θα πρέπει να αισθάνεται ότι έχει απέναντί του έναν σύμμαχο και όχι έναν «δύστροπο» συνάδελφο.

Οι εταιρείες θα πρέπει να εκπαιδεύσουν τους ανθρώπους τους να είναι υποστηρικτικοί, εξυπηρετικοί και όχι τυπικοί, να αντιμετωπίζουν τον διαμεσολαβητή ως στρατιώτη στη μάχη και όχι ως επισκέπτη σε δημόσια υπηρεσία.

Γιατί έτσι του αφαιρούν τη διάθεση για δουλειά και τον κάνουν να αισθάνεται θυμό ή πικρία για την εταιρεία ή για το επάγγελμα που διάλεξε.

Και ο εργαζόμενος ή συνεργάτης που δεν εκτιμά την εταιρεία του, δεν εκτιμά ούτε τη δουλειά του ούτε μπορεί να φέρει αποτελέσματα, η αλήθεια είναι αυτή.

Θα έκανε θαύματα στην απόδοση των εταιρείων η στρατηγική απόφαση να επενδύσουν σε μια ανθρώπινη σχέση και επικοινωνία με τον Διαμεσολαβητή.

Και δεν θα τους κόστιζε και τίποτα.

Οι συνθήκες εργασίας των Διαμεσολαβητών είναι σκληρές και αγχωτικές και στην καθημερινότητά τους είναι που  χρειάζονται υπεράσπιση.